Errealitatea da fikziorik perfektuena

Hogeita zazpi egunez tranbiarik gabe, eta loreak hazi dira errailen ondoan

Bistakoa da, eta bitxia, leku bat hutsik dagoela esan ahal izateko aurretik beteta ikusi behar izan dugula. Ez dago ezerezik, aurretik ezin izan badugu ugaritasuna antzeman. Hori dela eta, inoiz baino beharrezkoagoak ginen liburu honetako argazkietan nagusi den absentzia erakusteko. Garunak, askotan traizio egiten digunak, batzuetan ez du ulertzen hutsune hori, eta irudietako etenpuntuak betetzen hasten da, bere kabuz eta baimenik eskatu gabe. Hala, ageri ez bada ere, jendea Salbeko zubia zeharkatzen dakusagula sinets dezakegu, ibilera arinduz Museoak irudikatzen duen itsasontzi lehorreratuak guganantz nabigatzen duen bitartean. Eman ez ziren urratsak entzuten ditugu, ibili ez ziren autoen motorren orroak, egun hartan handik igaro ez zen haurtxo baten negarra.

Guztien presentzia nabari zen, agian inoiz baino argiago. Guztiak ibili ziren kale horietan barrena 2020ko apirileko egun hartan. Guztiek egin zuten hori begiak itxita, betazalak indarrez estututa, keinu horrekin zeru lainotuko udaberrian etendako errutina irrikatua segundo batzuez leheneratzeko aukera izan balute bezala..
Mundua gelditu egin zen, eta inork ez zituen zubiak zeharkatzen.

Euria hasiko du, eta ez da inor bustiko. Izango dugu putzuetan saltoka ibiltzeko astia

Arteak ezin du errealitatea aldatu, baina hura ulertzeko modua aldatzen saiatu daiteke behintzat, eta hori lehenengo urrats itxaropentsua da

Hiru arotan banatzen da bizitza: izan dena, dena eta izango dena. Hiruotatik laburra da bizi duguna, etorkizun dagoena zalantzazkoa, bizi izan duguna egiazkoa

Osasun-krisiarekin zerbait ikasi badugu, zera da: ahulak gara. Menderaezinak ginela uste genuen, baina hauskorrak gara, Gernikako biztanleak 1937ko apirilaren 26 hartan izan ziren bezala, gu geu ere —Benedettiren liburu batetik hartutako izenburuarekin esateko— udaberri kantoi-hautsi honetan izan garen bezala.
Gertakarien lekura itzulita, gau luzeegi baten erdian piztutako argiak hortxe dirauela ikusten dugu: erabateko iluntasuna eragozten duen argia da, eta izugarrikeria ikusteko beharrezko zaigun argia ere bai; izan ere, izugarrikeria geure begiekin ikusi ezean ezer gertatu ez dela uste izateko arriskua dugu, nahiz eta, bestalde, edozeren aurrean azkar immunizatzen maisu garen honezkero.

Adeitsua izan da José Manuel Ballester Picassok ezpata hautsi baten ondoan margotu zuen lore xume hori eszenaren barruan mantentzean.
Bada, atzoko eta gaurko heldulekua dugu lore hori. Oihurik gabe, malkorik gabe, etsipenik gabe bizitzeko moduko etorkizun bat egon badagokeen froga da lore hori. Etorkizun bat non ez diren urte gutxitan behin errepikatutako Picassoren obra bizileku har lezaketen eszenak.

Beltzak, zuriak, grisak eta urdinak kontrastea areagotuz zeharkatzen dute koadroa, eta loreak itxaropena irudikatzen du beharbada: kolore berri bat sortu eta paleta horretan gailenduko den itxaropena. Denborak esango du. Baina, ezkor agertzeko arriskua gorabehera, kosta egiten da imajinatzea “Guernica” gehiagorik egongo ez dela etorkizunean, pertsonaia gehiago desagertuko ez direla zentzugabekeriak eta zikoizkeriak setiatutako lekuetan. Mendeetan zehar zerbait ikasi badugu, hau da: ez gara ikasteko gai.
Lorea dugu desio, bai, baina egiaren orduan, ezpata hartzen dugu eskuan. Horrela, nekez nagusituko da inoiz udaberria.

Guernica koadroan nahiz Goyaren Maiatzaren 3a margolanean eta haren Gerraren hondamendiak saileko hainbat estanpatan oinarritutako esku-hartzeak artelan horiek sortarazi zituzten jazoerak eta egun munduan dauden gatazkak erkatzeko saiakera dira.
Horrelako gertakizunek asaldatu eta hunkitu egiten gaituzte baina, aldi berean, gure kontzientzian lausotuz doaz urrutikoak direnean.

Fedea dugu pozoian. Badakigu egunero gure bizitza osoa ematen. Hemen da hiltzaileen garaia

Obretatik pertsonaiak kenduta, hondamenarekin egiten dugu topo, absurdoarekin, eta ageriago geratzen dira giza basakeriaren ondorio izugarriak.

Nondik zeharkatu kalea, edonondik egin badezakezu?

Ballesterri toki hutsak interesatzen zaizkio, eta jendea argazkitan hartzeko haien arrastoak eta islak harrapatzea du gustuko. Haren obrak norbanakoaren bakardadea eta gaur egungo munduaren kontraesanak aztertzen ditu hiri-inguruneen bidez; eguneroko eremuak eszena denboragabe bihurtzen dira, eta,eremu horietan, ezkutukoa eta agerikoa, publikoa eta pribatua, bipolarra, giza izaera agerian jartzen duten alderdiak dira.

Nondik zeharkatu kalea, edonondik egin badezakezu? Askotan ikusi zaituztet kale hau gurutzatzen, elkar ukituz ordu gorietan, mugikorrari begira zuen baitan bilduta, bilera batera berandu ez iristeko lasterka. Gure hitzordu guztiak ziren garrantzitsuak, orain arte, orain konturatu baikara ia bat bera ere ez zela hain garrantzitsua. Atzeratu egin dugu bizitza, berriro bizitzeko aukera izan arte.
Normaltasun hartara itzuli nahi dugu, gure helmugara bide laburrenetik iristen saiatzeko erabiltzen genituen bidegurutzez betetako normaltasun hartara.

Mundu hori bestelakoa zen, ezagutezina, eta inoiz baino identifikagarriagoa zen, hala ere

Semaforoa gorri. Ni geldi

Orain, zarataren falta sumatzen dut, eta lehen saihesten nituen beste hainbeste gauzarena

Amesten genituen jomugetara itzuliko gara, orain gure mapetatik ezabatuta dauden helmugetara

Bizitza berriro martxan noiz jarriko zain